در گفت و گو با پژوهشگر قمی حوزه داستان مطرح شد؛ رتبه چهارم قم در حوزه داستان نویسی، داستان،زمینه ساز فیلمنامه و نمایشنامه است - مجله آزمون اول

به گزارش خبرنگار از ،به مناسبت فرارسیدن ،هفته پژوهش و فناوری با حسین ورجانی یکی از پژوهشگران حوزه داستان نویسی در قم گفت وگویی صمیمانه داشتیم که در ادامه می خوانید:

حسین ورجانی، متولد اول تیرماه 1338 در منطقه ورجان قم هستم. از سنین 5-6 سالگی در تهران ساکن شدیم یعنی دوره دبستان و دبیرستان را در تهران گذراندم و حدود 20 سال است که به قم بازگشته ایم.

بنده با اولین مجموعه داستانی به نام قاب خاطره نشر سینا قم سال 1372 به چاپ رسید همکاری داشتم. سال 1373 مجموعه داستان در چنبر خیال، از اواخر سال 1377 تدریس داستان، رمان و نقد ادبی را آغاز نموده ام. از اواخر سال 1378 تا اواخر سال 1384 مدرس در انجمن شعر و قصه وابسته به اداره فرهنگ و ارشاد قم بوده ام. در سال 1379 خانه داستان سرو قم را با همراهی تعدادی از دوستان تاسیس نموده ام. دبیر مجله قصه سرو 1381-1384، مسئول مجموعه داستان هنرجویان مجله هنری باغ ارغوان قم 1381-1383 سردبیر اولین مجله ادبی که در فروردین ماه 1381 به نام شهرزاد توسط خانه داستان سرو قم به انتشار رسید و تا به الآن 6 شماره به چاپ رسیده است می باشم و در سال 1397 هم راجع به جوایز هنری در ویژه نامه سیاه مشق شماره 13 اهواز همکاری داشته ام. مشاورعلمی بخش داستان ماهنامه باران واژه 1397.

بنده افتخار شاگردی اساتید بنامی مانند هوشنگ گلشیری و رضا براهینی را داشته ام؛ و هم دوره با نویسندگان توانای کشور مانند کوروش اسدی،حسین سناپور،محمدرضا گودرزی،محمد تقوی،انوشه منادی،حسین مرتضاییان آب کنار،آذر میدخت بهرامی بوده ام.

بنده علاوه بر قم در شهر های تهران، کرج، ساوه و به تازگی اراک مدرس داستان، رمان و نقد ادبی هستم و باید بگوییم که قم هنوز به سطح بالایی نسبت به شهر های دیگر نرسیده است و رتبه چهارم کشور را دارد آن هم به خاطر سابقه کم داستان نویسی در این شهر است که از سال 1377 رونق گرفته، ولی اگر به ترتیب بخواهیم بگوییم شهر های مثل تهران حدود 100 سال، شیراز و اصفهان حدود 70-80 سال سابقه داستان دارند.

در حوزه داستان پژوهش اجرا شده است، ولی کافی نیست و برخی ازاین تعداد هم جهت دار و علمی نیست، اما نسبت به گذشته بهتر شده است، زیرا قبلا اصلا پژوهشی نمی شد.

چرا مطالعه کتاب در جامعه ما کم است و چه روشی برای بهتر شدن این مشکل پیشنهاد می کنید؟

یکی از دلایلش کمبود کتاب خوب در بازار است و برخی از همین تعداد هم سطح علمی بالایی ندارند و دلیل دیگرش عدم حوصله کافی در مطالعه، مشغله زیاد کاری است و پیشنهاد بنده آن است که رسانه های گروهی مانند رادیو و تلویزیون بیشتر به تبلیغ مطالعه کتاب بپردازند و جدی گرفته گردد.

به نظر بنده علاوه بر استعداد در داستان نویسی 3 چیز دیگر مهم است: 1-عشق و علاقه که مهمترین معیار است، 2- پشتکار و جدیت و ممارست، 3- شناخت داستان و شرکت در کلاس های داستان نویسی و مطالعه و داستان زیاد خواندن، فیلم خوب دیدن، مرتب نوشتن.نویسندگان فوری اثر خود را به چاپ نرسانند یعنی خیلی بنویسند، ولی کم چاپ نمایند، گزیده کار باشند و سلیقه را بالا ببرند و سلیقه در قم باید بالا رود. کپی از داستان دیگری نداشته باشیم.

باید گفت که داستان زمینه ساز فیلمنامه و نمایشنامه است، زیرا درام باید شکل بگیرد تا نمایشی جذاب باشد والا هیچ ارزش هنری ندارد، داستان نویسانی که بعد وارد عرصه نمایشنامه و فیلمنامه نویسی شده اند را می توانیم به بهرام بیضایی و محمد تقوی اشاره کنیم. باید اشاره کنم که اینگونه نیست که حتما باید اول داستان را یاد گرفت بلکه داستان در اولویت باشد بهتر است.

دلایل زیاد است، ولی عمده آن مسائل در زندگی شخصی و نگاه فلسفی آنهاست.

داستان های ایرانی می توانیم به سمفونی مرگان (عباس معروفی)، چاه به چاه (رضا براهینی)، جای خالی سلوچ (محمود دولت آبادی)، همنوایی شبانه ارکستر چوب ها (رضا قاسمی)، طوبی و معنای شب (شهرنوش پارسی پور) و در داستان های خارجی می توانیم به صدسال تنهایی (مارکز)، آئورو (کارلوس فوئنتس)، سور بز (ماریو بارگاس یوس)، کافکا در کرانه (هاروکی موراکامی).

ش