نانوساختار های مصنوعی که شبیه به DNA هستند تولید می شوند
به گزارش مجله آزمون اول، با خودآرایی و استفاده از حلال های آلی، محققان نانوساختار های الیافی شکلی ایجاد کردند که شبیه به DNA بوده، اما برخی ویژگی های آن با DNA تفاوت دارد.
به گزارش گروه دانشگاه خبرنگاران، با خودآرایی و استفاده از حلال های آلی، محققان نانوساختار های الیافی شکلی ایجاد کردند که شبیه به DNA بوده، اما برخی ویژگی های آن با DNA تفاوت دارد
محققان دانشگاه کارنجی ملون پیروز به ارائه روشی شدند که در آن با استفاده از خودآرایی می توان نانوساختار هایی از جنس اسیدنوکلوئیک پپتیدی اصلاح شده گاما (γPNA) تولید کرد. γPNA در واقع یک نوع DNA سنتز شده مصنوعی است. این فرآیند را می توان در نانوساختار ها به کار برد و از آن برای ارائه انواع فناوری های پزشکی نظیر رهایش دارو و تشخیص طبی استفاده کرد.
نتایج این پروژه که در نشریه Nature Communications به چاپ رسیده است نشان می دهد که γPNA را می توان با استفاده از خودآرایی و با کمک حلال های آلی تولید نمود.
پژوهشگران در این تحقیق نشان دادند که γPNA می تواند به شکل نانوالیافی، درون حلال آلی درآید به طوری که طول این نانوالیاف می توانست تا 11 میکرون رشد کند. این اولین تجربه از تولید نانوساختار پیچیده PNA در حلال آلی بود.
تیلر از محققان این پروژه قصد داشت تا از قدرت PNA استفاده کند. علاوه بر پایداری حرارتی بالاتر، γPNA قادر به ایجاد اتصال با دیگر اسید های نوکلئیک در محیط های حلال آلی بود؛ در حالی که این محیط، موجب ناپایداری در نانوفناوری DNA می شود. این بدان معناست که آن ها می توانستند نانوساختاری را در محیط های حلال آلی ایجاد کنند در حالی که نانوساختار های DNA در چنین محیطی ناپایدار هستند.
ویژگی دیگر γPNA آن است که نسبت به DNA از مارپیچ کمتری برخوردار است. نتیجه این تفاوت این است که قوانین برای طراحی نانوساختار های مبتنی بر PNA با قواعد طراحی نانوفناوری ساختاری DNA متفاوت است.
تیلر می گوید: ما برای حل مسائل ساختار آمادگی داشتیم. با توجه به پیچیدگی غیرمعمول، ما مجبور شدیم رویه جدیدی را برای بافت این قطعات ارائه کنیم.
ویژگی جالب دیگری که محققان می خواهند به بررسی آن بپردازند، پایداری و تجمع در آب است. این نانوالیاف در آب به هم می چسبند در حالی که در حلال های آبی، این نانوساختار ها دچار تجمع نمی شوند.
این گروه معتقدند که این نانوالیاف از قوانین اتصال دهنده کریک واتسون پیروی می کنند، اما به نظر می رسد که بیشتر شبیه به پپتید ها و پروتئین ها عمل می کنند چرا که ساختار PNA رشد کرده و پیچیده می شود.
منبع: خبرگزاری دانشجو