آنچه دربی از فوتبال ایران به نمایش گذاشت؛ زشت، بد، جلف!

به گزارش مجله آزمون اول، نود و پنجمین دربی، دقیقاً همان چیزی را از فوتبال ایران نشان داد که باید می دیدیم و اتفاقات آن را فقط باید با واژه هایی چون زشت، بد و جلف تعریف کرد.

به گزارش خبرنگاران، نه قصدمان سیاه نشان دادن فوتبال ایران است و نه می خواهیم کسی را نصیحت کنیم. این فوتبال آنقدر سیاهی ها به خود دیده که بالاتر از آن رنگی نیست و گوش شنوایی هم وجود ندارد که قصد ما نصیحت کردن باشد. شاید اگر گوش شنوایی بود، پیش از اینکه رسانه ها بخواهند مسئله ای را گوشزد کنند، بارها پیشکسوتان فوتبال ایران این نصیحت ها را انجام داده اند و کسی توجهی به این مسائل نداشته، اما بد نیست نگاهی به دربی نود و پنجم داشته باشیم که عصاره ای از فوتبال ایران است.

اعتراض، درگیری و خشم؛ خشمی بیرون زده که شاید بخشی از آن برای دیده شدن است. دیده شدن در فضایی که فوتبال ایران را بلعیده و همه اسیر آن شده اند. فضای مجازی که شاید حرکت بسیاری از مربیان و بازیکنان فوتبال ایران را تحت تأثیر قرار داده و بسیاری از صحبت ها، حرکات یا رفتارها برای بیشتر دیده شدن انجام می شود. به خصوص اگر این نفرات در دو تیم استقلال و پرسپولیس باشند که هواداران شان در فضای مجازی، معرکه ای به راه انداخته اند. دربی هم دقیقاً چیزی شبیه به همان معرکه های فضای مجازی بود که با اعتراض های مکرر به داوری آغاز شد و با مشت و لگد در خاتمه بازی سرانجام یافت.

دربی، ویترین فوتبال ایران است. دیداری که مهم ترین دربی قاره آسیا تلقی می شود، اما شاید بتوان نام زشت ترین بازی قاره را هم روی آن گذاشت. دیداری که بازیکنانش با کوچک ترین اتفاق از خود بی خود می شوند و با هر تصمیم داور، آواری می شوند بر سر قاضی میدان. حتی درست ترین تصمیم داور هم با اعتراض روبه رو می شود، تصمیم غلط یا مشکوک که جای خود دارد. همین مسئله، سنگ بنای درگیری های بیشتر است و افسوس که این رفتارها با هیچ واکنش جدی هم روبه رو نمی شود.

دربی زشت بود، درست شبیه عملکرد دو تیمی که همین چند روز پیش در لیگ قهرمانان آسیا نمایش های درخشانی داشتند، اما همان جا هم برای یکدیگر کری می خواندند. کری اینکه کدام یک در گروه سخت تری قرار دارند و رقبای کدام یک قوی تر بوده است. وقتی به لیگ برگشتند، انتظار این بود که حداقل دربی زیبایی ببینیم، اما دریغ از یک حمله قدرتمند و تمام عیار روی دروازه دیگری. بار فنی پایین بازی، حوصله همه را سر برده بود.

دربی بد بود، درست شبیه بازیکنانی که حتی به گرفته شدن خطای محرزشان هم اعتراض داشتند. بازیکنانی که هنگام عقد قرارداد، بالاترین ارقام را طلب می کنند، اما بویی از رفتار حرفه ای نبرده اند. نه در زمین بازی حرفه ای گری دارند و نه بیرون زمین می توانند از خود رفتار یک بازیکن حرفه ای را به نمایش بگذارند. بازیکنانی که بیش از اندازه مورد توجه قرار گرفته اند تا فکر کنند دنیا حول آنها می چرخد.

دربی جلف بود، درست شبیه نفراتی که در خاتمه بازی مشت و لگد به سمت یکدیگر پرتاب می کردند. آن هم در شرایطی که ثانیه ها رو به خاتمه بود و بازیکنان به جای کنترل رفتارشان، با حرکاتی تأسف آور، ویترین فوتبال ایران را با خشونت به هم زدند. جایی که انتظار می رفت حداقل رفتار معقولانه ای از نیمکت تیم ها مشاهده کنیم، اما برخی از اعضای همین نیمکت ها، جزیی از درگیری بودند. نیمکت هایی که شاید بخشی از خشونت داخل زمین را هم رقم می زنند که دائماً از کنار زمین علیه داور و تصمیماتش فریاد می زنند و همین رفتار، بازیکنان را برای اعتراض و خشونت، تحریک می کند.

این فوتبال، با چند تصمیم موقت کمیته انضباطی هم اصلاح نخواهد شد. اگر عوامل درگیر شونده دربی تا خاتمه فصل هم محروم شوند، باز هنگام بازگشت، همین رفتارها را تکرار خواهند کرد. بازیکنان و مربیانی که جز خشم، چیزی برای ارائه ندارند و سال ها باید روی فرهنگ و رفتارشان کار کنند تا بلکه بتوانند روزی معقولانه یک فوتبال را به خاتمه برسانند.