تراس های صورتی و سفید از دست رفته دریاچه روتوماهانا - مجله آزمون اول

تراس های صورتی و سفید گم شده دریاچه روتوماهانا

نقاشی اثر جان با کلارک (1835-1913)، دو تراس وجود داشت، تراس های بزرگ سفید از طریق مردم مائوری به عنوان Te Tarataیا سنگ خالکوبی و تراس های کوچک صورتی با نام محلی Otukapuarangi یا چشمه آسمان ابری شناخته می شدند. تراس های سفید در انتهای شمالی دریاچه روتوماهانا در دریاچه روتوماهانا و در برابر دریاچه قرار داشتند. آنها 3هکتار را پوشش داده بودند.

تراس های صورتی نزدیک 800 متر دورتر یا دو سوم راه پایین دریاچه، از تابش نور خورشید خشن در سواحل غربی، به جنوب شرقی پناه برده بودند. ظاهر صورتی آن ها عمدتا به دلیل دریافت نور کم خورشید و درنتیجه کمتر سفید شدن آن ها بود. اینجا، مکانی بود که مردم در سطوح پایین تر حمام می کردند چرا که دمای آب به خوبی گرم بود.

هر دو تراس به طور منظم از طریق آبی که در مجراهای بالای دریاچه روتوماهانا قرار داشتند و بصورت آبشاری به پایین می ریختند تغذیه می کردند. آب ها، مواد معدنی را که بیش از صدها سال آن را بوجود آورده بودند، منحل کرده تا این سازه های درخشان را تشکیل دهند.

نقاشی رنگ روغن از تراس های سفید، اثر چارلزبلومفیلد 1893

زمانی که بازرگانان و مبلغان اروپایی تراس های صورتی و سفید را دیدند، از اندازه و ظاهر آنها شگفت زده شدند. آوازه آن همه جا پیچید و خیلی زود گردشگران از نقاط دور مانند انگلستان و کانادا سفر طولانی خود را برای دیدن این ساختار با شکوه طبیعی شروع کردند. در آن زمان نیوزیلند نسبتا غیر قابل دسترسی بود و عبور از آن با کشتی چندین ماه طول می کشید. 150کیلومتر راه زمینی با کالسکه، 15 مایل پیاده روی از میان بوته ها و شاخ و برگ ها، 7 مایل قایق رانی از میان دریاچه روتوماهانا، شهر روترا و در نهایت قایق رانی در دریاچه روتوماهانا، مسیری بود که طی می کردند.

تراس های صورتی و سفید به مشهورترین جذابیت گردشگری نیوزیلند تبدیل شدند. روستاییان مائوری که در آن نزدیکی زندگی می کردند با ارائه خدمات گردشگری مانند قایقرانی و راهنمایی افراد شروع به رشد و در آمدزایی کردند. همچنین آنها با راه اندازی یک هتل کوچک و اجرای برنامه های پایکوبی و آواز گردشگران را سرگرم می کردند.

در شب 10 ژوئن 1886 هنگامی که کوه تاراورا فوران کرد، همه چیز تغییر کرد. انفجار عظیمی مرکز دریاچه روتوماهانا در شهر روترا را شکافت و توده های روسوبی را ،چندین مایل پرتاب کرد ، همراه با تراس ها چندین روستا را نابود کرد و منجر به مرگ نزدیک به 150 نفر شد. پس از فوران یک گودال با عمق بیش از 100 متر در محل تراس ها تشکیل شد. این گودال با آب پر شد تا دریاچه تازه روتوماهانا را با عمق 30 متر بیش تر و بسیار بزرگتر از دریاچه قبلی تشکیل دهد.

تصور می شد که تراس ها به طور کامل از بین رفته اند، اما همانطور که تحقیقات بعدی نشان داد، بخشی از آن به راحتی در زیر یک لایه ضخیم از رسوب حدود 50 متر زیر سطح فعلی دریاچه، زنده مانده بود. اما بازیابی آن غیر ممکن است مگر اینکه کسی تصمیم بگیرد دریاچه روتوماهانا را تخلیه کند که این اتفاق نخواهد افتاد، بنابراین بعید است که کسی هرگز دوباره تراس ها را ببیند.

دریاچه همچنان بسیار ایزوله شده است و تیم محققان هنوز هم در مورد تراس های از دست رفته تحقیق می کنند و گردشگران کمی آنجا را می بینند.

نقاشی رنگ روغن از تراس های صورتی، اثر چارلز بولومفیلد 1893

نقاشی رنگ روغن ازتراس های صورتی، اثر چارلز بولومفیلد 1886

عکس از کتاب ساکنین سرزمین عجایب و دیگر طرح ها از سفر به جزایر شمالی نیوزیلند از طریق جی ارنست تیین 1973

عکس از کتاب ساکنین سرزمین عجایب و دیگر طرح ها از سفر به جزایر شمالی نیوزیلند از طریق جی ارنست تیین1973

عکس از کتاب ساکنین سرزمین عجایب و دیگر طرح ها از سفر به جزایر شمالی نیوزیلند از طریق جی ارنست تیین1973

عکس از کتاب ساکنین سرزمین عجایب و دیگر طرح ها از سفر به جزایر شمالی نیوزیلند از طریق جی ارنست تیین1973

عکس از کتاب ساکنین سرزمین عجایب و دیگر طرح ها از سفر به جزایر شمالی نیوزیلند از طریق جی ارنست تیین1973

پس از فوران کوه تاراورا

پس از فوران کوه تاراورا

پس از فوران کوه تاراورا

دریاچه روتوماهانا امروز در شهر روترا

صخره های بخار در ساحل دریاچه روتوماهانا

دریاچه فرایینگ پن(ماهیتابه داغ)، بزرگترین چشمه آب گرم در جهان، واقع شده در دره آتشفشانی ویمنگو که در 10 ژوئن 1886 از طریق فوران آتشفشانی حاصل از کوه تاراورا بوجود آمده است.