نقد فیلم لس آنجلس تهران؛ قدر مهناز افشار را بدانید

به گزارش مجله آزمون اول، از هفته گذشته یک کمدی جدید به اکران سینمای ایران اضافه شده است: لس آنجلس تهران به کارگردانی تینا پاکروان که فیلم پرستاره ای است. پرویز پرستویی، مهناز افشار، گوهر خیراندیش، شیرین یزدانبخش و ماهایا پطروسیان بازیگران فیلم هستند و یک استندآپ کمدین ایرانی مقیم آمریکا به نام ژوبین رهبر را هم معرفی نموده است. می بینید که همه عناصر کنجکاوی برانگیز برای دیدن یک کمدی جمع شده اند. نتیجه؟ فیلمی که به آن نمی خندید.

نقد فیلم لس آنجلس تهران؛ قدر مهناز افشار را بدانید

طرح اصلی قصه تهران لس آنجلس از معمول ترین فرمول کمدی استفاده می نماید. پیرنگ جابه جایی و اشتباه دریافت یک آدم به جای دیگری. فیلمنامه را تینا پاکروان و آنالی اکبری نوشته اند. اگر با سابقه کاری هر دو نفر آشنا باشید بنظرم کاملا مشهود است که چرا فیلم دچار گسست شده. تینا پاکروان در تجربه های سینمایی که به عنوان کارگردان تا امروز داشته یعنی خانوم و نیمه شب رخ داد بیشتر درگیر فضاهای تلخ اجتماعی است و هرچه بیشتر سعی دارد که فیلم هایش واقع گرایانه نمایشی از زندگی بخشی از مردم اجتماع باشد. او حتی به عنوان بازیگر هم همیشه در درام های اجتماعی حضور داشته و تا به حال کمدی بازی نکرده است.

از آن طرف آنالی اکبری که دو کتاب از او چاپ شده و در مطبوعات هم ستون دارد کاملا فضای ذهنی اش فانتزی است. تمام نوشته هایش هم فانتزی است. حتی وقتی از یک واقعیت روزمره می نویسد جوری به دنیا تخیل وصلش می نماید.

اینکه چطور پاکروان و اکبری با دو فضای ذهنی کاملا متفاوت تصمیم گرفته اند با هم کار نمایند معلوم نیست. اما نتیجه نهایی نشان می دهد که ایده های هر دویشان هرز رفته است. مثلا احتمالا آن خانه درندشت عجیب و غریب با دو پیرزن که شب ها فیلم های ترسناک تماشا می نمایند با آن شکل و شمایل فانتزی از ایده های آنالی اکبری بوده است. در مقابل جریان عشق ژان یا همان بهروز به لیندا یک جاهایی شکل کاملا رئال به خودش گرفته است. پرویز پرستویی سکانس هایی دارید که مثل رضا مارمولک دردودل می نماید. این سکانس هایی که قرار بوده طبیعی و در دل زندگی روزمره باشد وصله نچسبی شده به آن قیافه ها و گریم ها و فضای فانتزی فیلم.

حقیقتا متوجه نمی شوم که چرا ژوبین رهبر باید در این فیلم معرفی می شد و حضور پیدا می کرد. صفحه imdb رهبر می گوید که متولد 1977 است و در کالیفرنیا متولد شده. هم در پشت صحنه فعال بوده و هم جلوی دوربین در فیلم ها کوتاه و ویدیویی و سریال های تلویزیونی حضور داشته است. این بازیگر ایرانی-آمریکایی احتمالا به خاطر لهجه اش جلوی دوربین آمده ولی یکی از بدترین بازی های فیلم را دارد. به همان اندازه که نیمه اول فیلم آن ادای فرانسوی حرف زدن پرستویی عصبی نماینده است، بازی ژوبین رهبر هم یخ و بیمزه از کار درآمده. البته این را هم باید ذکر کرد که هر چه فیلم جلوتر می رود خوشبختانه انگار یخ شان آب می گردد. از وقتی آن داستان عجیب و غریب در مورد پدر موسیو ژان (بهروز) برای تماشاگر روایت می گردد که چطور باعث شده او در تمام این سال ها تغییر چهره بدهد، فیلم کمی منطق پیدا می نماید. ولی باز هم مشکل اینجاست که ما دو منطق داریم. منطق داستان فانتزی و منطق داستان رئال. فیلم دائم بین این دو منطق سردرگم است و پاس داده می گردد.

کاراکتر گوهر خیراندیش و شیرین یزدانبخش کاملا فانتزی هستند. پرویز پرستویی سرگردان است و کاراکتر ماهایا پطروسیان هم اصلا درنیامده. قرار است زن اغواگر باشد یا زن تنهایی که ناگهان عاشق می گردد؟ ژوبین رهبر هم که بنظر می رسد خودش هم نمی داند نقش اش در فیلم چیست و البته بنظرم حق دارد.

شوخی نویسی های فیلم خوب نیستند. در حقیقت حتی یک شوخی هم نیست که بنظر برسد روی کاغذ جواب می دهد. آن بخش هایی هم که ممکن است خنده بگیرد بیشتر مدیون تضاد موقعیت و بازیگران با واقعیت است. البته سوءتفاهم نگردد حتی شوخی موقعیت نوشته شده هم نیست. شوخی دیالوگی هم نیست. به هر حال دیدن آدم های فانتزی وسط دنیا واقعی گاهی خنده دار می گردد اما به عنوان یک کمدی لس آنجلس تهران فیلم شکست خورده ای است. توالی پلان ها بی منطق است. سکانس ها چسب ندارند. و بنظرم تینا پاکروان کارگردانی کمدی را بلد نیست. برای کارگردانی کمدی باید حسی از زمان بندی، شوخی و البته منطق شوخی نویسی داشته باشید که بنظر می رسد پاکروان ندارد.

اما فیلم یک نکته عالی دارد که حضور مهناز افشار است. مهناز افشار نشان می دهد چه موهبتی برای فیلم های کمدی-رمانتیک ایرانی می تواند باشد. درک و دریافتش از شوخی عالی است و از زمان نهنگ عنبر یک جور سادگی در شوخی سازی و واکنش به شوخی ها در بازی اش آمده که محشر است. تمام گرمای فیلم از مهناز افشار و بازی خوبش می آید. میان بازیگران تنها کسی است که انگار فهمیده قرار بوده فضای فیلم سرخوشانه باشد و این سرخوشی در شیوه بازی اش وجود دارد. در دیوانه بازی هایش، در دیالوگ گفتن راحت و روانش، در درک درستش از اینکه چطور و کجا باید چه واکنشی نشان بدهد. مهناز افشار از آن بازیگرهای قدرنادیده سینمای ایران است. با فیلم لس آنجلس تهران بیشتر به این موضوع پی می برید. بنظر همه یک بازیگر تجاری است اما راستش را بخواهید او از آن دسته بازیگران غریزی است که مخاطب را ناخودآگاه جذب می نماید. از آن بازیگران نادر این روزگار که دوربین دوست شان دارد بدون اینکه کوشش اضافه بکند یا زحمتی بکشد که جلوی دوربین به چشم بیاید.

به جز مهناز افشار فیلم واقعا چیزی برای گفتن و دیدن و لذت بردن ندارد. فقط یک سکانس رپ خوانی در ماشین هست که خیلی خوب از کار درآمده و آدم فکر می نماید کاش همه فیلم را با منطق سرخوشانه همین سکانس جلو می رفتند. بیشتر حسرت از این است که انرژی زیادی برای فیلم صرف شده؛ مالی و انسانی و اگر دست اندرکاران فیلم می توانستند تصمیم بگیرند که با چه منطقی فیلم شان را جلو ببرند می توانستیم یک کمدی متفاوت داشته باشیم. الان؟ هیچ نداریم.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم مغزهای کوچک زنگ زده؛ چوپان خوب مرده است

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 29 بهمن 1397 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: quiz1.ir شناسه مطلب: 122

به "نقد فیلم لس آنجلس تهران؛ قدر مهناز افشار را بدانید" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نقد فیلم لس آنجلس تهران؛ قدر مهناز افشار را بدانید"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید