بی پناه در آخر اسفند - مجله آزمون اول

خانم خانه که چند روزی بود به همه چیز و همه افراد خانواده نگاه های معنادار می کرد و گاهی با خودش آه می کشید (طوری که همه بشنوند): ای خدا، عید است و خانه تکانی ا ش، سال جاری هم که... بعد ادامه می داد که سال جاری کرونا است و کسی نمی آید عید دیدنی و می توانیم خانه تکانی را بیندازیم برای روزهای تعطیلات عید که سر کار نمی رویم و جان بیشتری داریم. ولی بعد دوباره ابرو می داد بالا که پس شگون و سال نو و این حرف ها چه می شود؟ با گرد و خاک سال قبل، سال جدید را تحویل بگیریم؟نهایتش هم تصمیم خانواده این می شد که کارگر از بیرون خبر نمایند که بیاید و خانه را بتکاند اما یک روز قبل از رسیدن کارگر خانم خانه همه اعضا را به خط می کرد و تی و سطل و جارو و دستمال می داد دست شان و می گفت خانه را خوب بسابند و وقتی اعضا دادشان در می آمد که مگر قرار نیست فردا کارگر بیاید؟ خانم خانه با حالتی که یعنی جواب این سوال باید برایتان بدیهی باشد می گفت: خب قرار است بیاید. باید جلوی کارگر، خانه ریخت و پاش باشد؟ آبرویمان نمی رود این جوری؟!و این می شد که مثل هر سال اعضای خانواده با جارو و دستمال به دست حین کار کردن می رفتند توی خیالات خودشان. آخر می دانید، کار خانه تکانی می تواند تبدیل به نوعی هیپنوتیسم شود. هر چیز یکنواخت تکرار شونده ای می تواند تبدیل به هیپنوتیسم شود و آدم را بکشاند در خیالات. مثلا وقتی داری جارو را پشت هم و مستمر حرکت می دهی یا وقتی داری با دستمال شیشه را تند تند پاک می کنی، بروی در خیالات خودت که...

جارو

هری پاتر هم لنگه همین را داشت؟ نه مال هری پاتر دسته اش بلندتر بود. پرواز هم می کرد لاکردار. حالا این که پرواز می کرد آپشن محسوب نمی شود. بلد کار باشی می توانی هر چیزی را بپرانی. همین سعید شوکت خانم اینها نبود مگر؟ خودش می گفت شب ها می رود خرپشته و با دمپایی پلاستیکی آبی اش پرواز می نماید تا بام تهران و برمی شود خانه؟ حالا نمی دانم چطور. یادم باشد این بار بپرسم ازش.

می گویند قدیمی ترین انواع جارو از تارهای طبیعی ساخته می شدند. مثلا یک جور جاروی خیلی قدیمی هست که جنوبی های خودمان ساخته بودندش و از شاخه درخت خرما برای درست کردن آن استفاده می کردند. بعد رشته های طبیعی دیگری مورد استفاده نهاده شد و حالا هم که دیگر بیشتر جاها از رشته های مصنوعی استفاده می نمایند البته هنوز هم کشت جارو استان های آذربایجان و مازندران و خراسان رواج دارد و هنوز هستند آدم هایی که کار جاروبافی می نمایند و به شکل سنتی جارو را درست می نمایند. اصلا فکر کنم قصه همین است که جاروی من پرواز نمی نماید.

اگر یادتان باشد جاروی هری پاتر هم از این سنتی ها بود. با این جاروهای صنعتی پلاستیکی که نمی شود پرواز کرد. یادم باشد از سعید شوکت خانم اینها بپرسم او در خرپشته از مدل سنتی استفاده می نماید یا صنعتی.

دستمال

این دستمالی که من دارم باهاش شیشه را پاک می کنم شاید آن قابلیت هایی را که از فیلمفارسی های قدیمی سراغ دارم نداشته باشد. نمی دانم شاید هم داشته باشد. شاید مثلا اگر این دستمال را بیندازم دور گردنم بتوانم به یکه بزن محله تبدیل شوم و وقتی یک کتی توی گذر راه می افتم مردم جلویم دولا راست شوند. این لکه چرا پاک نمی شود...

می دانید شاید هم به خاطر این باشد آن دستمال هایی که داش مشتی ها دور گردن می اندازند از این دستمال ها نیست. به آنها دستمال یزدی می گویند. کاربرد خودش را دارد. کاربرد این هم لابد فقط پاک کردن پنجره است.

دستمال های مختلفی داریم که کاربردهای مختلفی دارند. مثلا دستمال کاغذی که خیلی شیک می نشیند توی جعبه و برخی خانواده ها که می خواهند همه چیز خانه شان را بنمایند در چشم این و آن می فرایند جعبه دستمال کاغذی کار دست می خرند به قیمت یک دست مبلمان منزل ما و دستمال کاغذی ها را با احترام می نشانند توی آن.

البته این خیلی مهم است که همان دستمال را چطور بچینیم و کجا قرار دهیم. مثلا همان دستمال را اگر دور یک لوله پلاستیکی به صورت رول شده بپیچیم آن وقت باید توی مستراح بگذاریمش و کلا کاربردش عوض می شود و اصلا دیگر مثل آن دستمال های داخل جعبه مرصع احترام چندانی ندارد.

اصلا یادم هست آخرین بار که دیوان اشعارم را به ناشر سپردم نگاهی کرد و گفت پسرجان اینها را برای چه می خواهی کتاب کنی؟ بده برایت رولی منتشر کنیم لااقل به کار بیاید!

علیرضا رافتی - روزنامه خبرنگاران

مجله سی نوا: مجله سی نوا | آخرین اخبار جهان و ایران